Kryteria diagnozy zespołu Aspergera zostały opracowane w 1992 roku, jest więc to wciąż nowa choroba, nieznana dla niektórych osób. Czym się ona objawia i co robić jeśli Twoje dziecko wykazuje symptomy?
Objawy
Zespół Aspergera można zdiagnozować w każdym wieku. Pierwszymi wskazówkami, że Twoje dziecko może chorować są:
- trudność w nawiązywaniu relacji,
- trudność w integracji z innymi dziećmi,
- trudności w komunikacji,
- trudność w zachowaniu się adekwatnie do sytuacji,
- niezwykłe zainteresowania (dotyczące np. wąskiej dziedziny),
- stereotypowe wzorce zachowań,
- trudność w zrozumieniu czegoś „na niby”, żartów,
- dziecko woli przebywać z dorosłymi niż z innymi dziećmi.
Należy pamiętać, że występowanie któregokolwiek z powyższych symptomów nie świadczy o chorobie. Być może Twoje dziecko jest po prostu nieśmiałe (więcej o nieśmiałości u dzieci przeczytasz tutaj)? Natomiast występowanie większości wymienionych zachowań w dużej intensywności może sugerować ZA i wtedy należy skontaktować się z lekarzem specjalistą.
Zespół Aspergera a autyzm
Co prawda ZA mieści się w spektrum autyzmu, ale jego przebieg jest łagodny. Obie choroby przebiegają podobnie (osoby cierpiące na nie mają problem z komunikacją, itp.), jednak różni je zasadnicza kwestia: u chorujących na ZA zawsze od urodzenia rozwój mowy przebiega w prawidłowy sposób. Nie mają również kłopotu z procesami myślowymi, natomiast w przypadku autyzmu rozwój intelektualny może być opóźniony, co ujawnia się jeszcze przed 3 rokiem życia.
Zespół Aspergera – leczenie
Istnieje kilka rodzajów terapii: kognitywna, behawioralna, trening umiejętności społecznych, zajęcia z integracji sensorycznej (więcej przeczytasz w tym artykule), psychoterapia metodą behawioralno-poznawczą.
Wspólnym elementem każdej z nich jest proces przystosowania i nauki do kontaktów społecznych – następuje to w różny sposób, ale w efekcie osoba poddająca się terapii, uczy się życia w społeczeństwie. Trening umiejętności społecznych i zajęcia z integracji sensorycznej są w szczególności dedykowane dzieciom i młodzieży. Wybór metody terapeutycznej zależy od konkretnego przypadku i decyzji terapeuty.
ZA najczęściej rozwija się u dzieci z uszkodzonym centralnym układem nerwowym oraz z dziecięcym porażeniem mózgowym. Na pewno nie jest to wina szczepienia dzieci przeciwko śwince czy różyczce. W późniejszym wieku inteligencja osób dotkniętych chorobą powoduje zatuszowanie trudności życiowych spowodowanych chorobą.
Ważne jest, żeby osób dotkniętych ZA nie postrzegać w kategorii gorszych lub wyjątkowych. Syndrom ten należy traktować po prosto jako odmienny sposób budowania relacji z otoczeniem. Im szybciej, w razie wątpliwości, skonsultujesz się ze specjalistą i podejmiecie ewentualne leczenie, tym bardziej ułatwisz swojemu dziecku życie w społeczeństwie.
